مراسم نکوداشت همکاران مرحوم بازنشسته دانشگاه برگزار می شود

مجلس نکوداشت مرحوم حسامی و همکاران بازنشسته‌ای که در سال 1403 دعوت حق را لبیک گفته‌اند و  رخ در نقاب خاک کشیده‌اند، روز سه‌شنبه 7 اسفند 1403 از ساعت 13 تا 15 در سالن خوابگاه متاهلین برگزار خواهد شد.

سیدمهدی اعرابی، مدیر اسبق روابط عمومی به مناسبت درگذشت شادروان حسامی، همکار و مدیر بازنشسته دانشگاه؛ یادداشتی به شرح زیر منتشر کرده است که در ادامه می خوانید:

​​​​​​​

هو الباقی
   بقا مختص ذات اوست
         
شادروان حسامی و کارنامه درخشانش در دانشگاه

    با درد و اندوه و دریغ و تأسف فراوان، بامداد پانزدهم بهمن ماه  خبر درگذشت ناباورانه پیشکسوت مدیران دانشگاه، شادروان محمد علی حسامی همکاران  دانشگاهی را در بهت و حیرت فرو برد. هزاران حیف و صدها افسوس که چشم های تیز بین، دست های گره گشا، قلب مهربان، وجود درد آشنا و اخلاق صبورانه آن راد مرد دانشگاهی از حرکت باز ماند و به خاک سپرده شد و خانواده عزیز و جمع کثیر دوستداران و مراودینش را به سوگ نشاند.
    زنده یاد محمد علی حسامی حدود 79 سال پیش در آذر ماه 1324 در خانواده ای اداری فرهنگی در شهر آباده فارس چشم به جهان گشود و پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در حالیکه بیست و یک بهار از عمر شریفش نگذشته بود خدمات دولتی خود را با عنوان مقدس " معلمی" در همان شهر آغاز کرد. و در ادامه با ورود به دانشگاه تهران در سال 1344 موفق به دریافت درجه لیسانس زبان انگلیسی در سال 1348 از آن دانشگاه شد.
    ازدواج و انجام خدمت دو ساله سربازی اتفاقات مهم دیگری بودند که مقدمات استخدام ایشان در دانشگاه ملی سابق (شهید بهشتی فعلی) را برای ایشان در پی داشت. زنده یاد حسامی جوان از همان آغازین روزهای استخدام در دانشگاه با جدیت و علاقه زائد الوصف در قامت همکاری آراسته، خوش اخلاق، متبسم، مبادی آداب، هوشیار و دارای پشتکار کم نظیر در میان استادان و کارمندان و دانشجویان دانشکده علوم بتدریج جای خود را باز کرد و جایگاه اداری و رشد سازمانی خود را نیز ارتقاء بخشید. در این سال ها زنده یاد حسامی به روایت دوستان دانشگاهی که اکنون همانند وی سپید موی و قامت کمانی شده اند کماکان با عشق به دانشگاه و پایبندی به اصول و ویژگی های اشتغال در این نهاد رو به رشد علمی و آموزشی و پژوهشی دلبسته تر گردید به همین سبب از سال 1356 تا پایان دوره بیش از 30 سال خدمتش در دانشگاه، همواره در پست های مدیریتی با عناوین : رئیس دبیرخانه دندانپزشکی (که هنوزرشته های پزشکی تفکیک نشده بودند)، مدیر امور کارگزینی، مدیر دفتر بودجه و تشکیلات و مدیر کارگزینی برای دومین بار، خستگی ناپذیر و فداکارانه انجام وظیفه نمود و به تسخیر قلب های دانشگاهیان مباهی و مفتخر شد.
     زنده یاد حسامی علاوه بر ادامه تحصیلات در این سال ها به چنان اعتبار سازمانی و تجربیات حرفه ای و تخصصی در دانشگاه دست یافت که لقب " شیخ المدیران" برازنده وی گردید. مجموعه مدیران اجرائی دانشگاه در آن سال ها که در هر چهار پنج حوزه ریاست و معاونت های دانشگاه انجام وظیفه می کردند بخوبی به یاد می آورند که جلسات سه شنبه های مدیران در دفتر معاونت اداری و مالی دانشگاه، همواره با حضور فعال و راه گشای آقای حسامی انعقاد می یافت، ایشان در همه حال در این جلسات مدافع دلسوز و ارائه دهنده راه حل برای رفع مشکلات اداری و پرسنلی همکاران اعم از اعضای هیأت علمی و کارمندان ظاهر می شد. که علاوه بر انجام وظایف مدیریتی، در روزها و سال هایی که رایانه و سیستم های کنونی وجود نداشت با تلاش های مداوم و خلاقانه از بام تا شام ، نقد جوانی و عمر گرانمایه خود و همکاران نزدیکش را مصروف اعتلای دانشگاه و بهبود این نهاد در حال رشد می کرد.
    صداقت، حیا، رازداری، ادب، حسن خلق، صرفه جویی، خیراندیشی، نیک خواهی، تبسم جذاب، پشتکار، صبوری به رغم ناملایمات، دقت زائدالوصف در صدور احکام که منافع دانشگاهیان را اعتبار می بخشید، بخشی از ویژگی های مدیریتی و اخلاقی و رفتاری آقای حسامی بود که بارها از منظر مدیران بالا دست در توصیف حرفه ای بودن او مورد تأیید و تحسین قرار می گرفت.
    در کنار مسئولیت های یاد شده یکی از خدمات ارزشمند مرحوم حسامی و تنی چند از مدیران و مسئولین بلند پایه دانشگاه، تأسیس صندوق قرض الحسنه دانشگاه است که هم اکنون 37 سال منشأ خیر و گره گشای کار فرو بسته عزیزانی است که در سایه اعتماد آن ها خوشبختانه هنوز به فعالیت خود ادامه می دهد. حضور و ایفای نقش افتخاری در هیأت امنا و هیأت مدیره صندوق در کنار سایر اعضا یکی از خدمات برجسته ایست که در کارنامه مرحوم حسامی جلوه گری می کند.
    نقش آقای حسامی به عنوان عضو هیأت موسس کانون بازنشستگان دانشگاه نیز دیگر اثری است که باید به آن توجه بیشتری کرد و آن میراث را در سایه وحدت و تلاش جمعی بالنده تر به پیش برد.
    با تأسف فراوان حسامی دیگر در میان ما نیست اما نام نیک و میراث ارزشمندش برای ما عزیز باقی مانده است، که برای مایه مباهات دانشگاهیان است. گرچه فقدان او و مرگ ناباورانه اش، دل همه دوستان دانشگاهی، همسر ارجمندش  سرکار خانم رضوانیانی و فرزندان برومندش سرکار خانم کتایون و آقای کامران حسامی و نوادگان دلبندش را سوزاند. اما از سویدای دل، این ضایعه را به ایشان و جامعه دانشگاهی تسلیت می‌گوییم.

​​​​​​